چند سالی است که رخت رومی بر تن ساختمان‌های ایرانی نشسته است؛ نمایی که کارشناسان آن‌را فاقد ارزش معماری و جامعه‌شناسان آن‌را مغایر با فرهنگ ایرانی و مروج اشرافی‌گری می‌دانند.

تبریز، شهر خانه امیرنظام گروسی، خانه نیکدل، خانه علی مسیو، خانه بهنام، خانه حیدرزاده و…، در معماری حرف‌های فیروزه‌ای زیادی برای زدن دارد، اما حالا لهجه رومی غلیظی پیداکرده است. سنگ، مهم‌ترین ابزار طراحی نماهای ساختمان شده؛ نماهایی که عده‌ای دیدنی می‌نامند اما قدیمی‌ها می‌گویند: «دیدنی شده، اما زیستنی نه.»

نمای رومی از بالاترین نقطه شهر گرفته تا مناطق کم برخوردار رخنه کرده و صدماتی به سنگینی سنگ‌هایش، به هویت ایرانی‌ شهر زده است.

مسافران خارجی که با هدف دیدن نمای منحصربه‌فرد به این شهر سفر کرده‌اند، ناراحت هستند که هیچ عکس سلفی در هیچ کجای شهر نمی‌تواند «تبریز بودن» این شهر را به رخ بکشد؛ گشتی نیم‌ساعته در مرکز شهر نشان می‌دهد آن‌ها حق‌دارند.