یک تهیه‌کننده سینما با مثبت ارزیابی کردن تغییرات مدیریتی در حوزه هنری می‌گوید: فیلم‌سازی و سینماداری دو مقوله جدا از هم هستند و مجموعه‌ای مثل حوزه هنری بهتر است فرامین ذهنی خود را فقط در فیلمسازی اعمال کند.

در یک دهه گذشته چالش‌های زیادی میان سینماگران و حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی که سالن‌های سینمایی زیادی را در سراسر کشور در اختیار دارد به وجود آمد. این چالش‌ها گاهی با تحریم پی‌درپی چند فیلم به اوج خود رسید و سر و صداهای زیادی به‌پا کرد اما با وجود همه اعتراض‌ها و پیگیری‌ها، نه سینماگران و نه سازمان سینمایی که متولی اصلی صدور پروانه نمایش فیلم‌ها است، نتوانستند چندان کاری از  پیش ببرند. 

سید جمال ساداتیان، تهیه‌کننده فیلم «برف روی کاج‌ها» می‌گوید: واقعیت این است که هر وقت یک مدیر، مدت زیادی در یک جا باقی بماند، ابتکار عمل خود را از دست می‌دهد. پس این طبیعی و خوب است که هر از چندی مدیریت‌ها تغییر کنند و آدم‌هایی با اندیشه‌های جدیدتر بر سر کار بیایند، چون افراد قبلی هر چقدر اندوخته ذهنی داشته باشند، در این مدت زمانی آن را اجرایی کرده‌اند و بعد دیگر همه چیز یکنواخت و عادی می‌شود.

او با تاکید بر اینکه «انتخاب و انتصاب یک فرد جدید و جوان‌تر در این سمت را باید به دید مثبت نگریست» ادامه می‌دهد: در حوزه هنری سلیقه‌هایی حاکم بود که با سیاست‌های کلی نظام که مجری آن وزارت ارشاد بود، گاهی تعارض‌هایی پیدا می‌کرد. به نظر من این مشکل اساسی را باید در کشور حل و فصل کنیم. ما یا سازمان‌های اداری کشور را باید به رسمیت بشناسیم، یا نشناسیم. اگر به رسمیت می‌شناسیم باید همه تابع آن باشیم. اگر نقصی را می‌بینیم باید آن نقص را به سازمان مربوطه ابلاغ کنیم و صحبت کنیم تا به یک جمع بندی جدیدتر برسند نه اینکه هر کسی بخواهد بر اساس سلیقه خود عمل کند چون این کار هرج و مرج ایجاد می‌کند و در هیچ مکتب و مرامی تعریف نشده است.

ساداتیان در پایان بیان کرد: امیدوارم مدیر جدیدی که به حوزه آمده، این بخش‌ها را سامان دهد. بالاخره کسانی که در شورای پروانه ساخت و نمایش وزارت ارشاد نشسته‌اند، آدم‌های صاحب نظری هستند و بر اساس فرامین و چارچوبی در آنجا حضور پیدا کرده‌اند. اگر آن‌ها را به رسمیت بشناسیم شاید کمی اختلافات کم شود، هرچند اختلاف سلیقه فکری در کشور وجود دارد و ما منکر آن نمی‌توانیم شویم. اما نکته مهم این است که بحث فیلمسازی در حوزه هنری با بحث سینماداری دو مقوله جدا هستند. آن‌ها می‌توانند فرامین ذهنی خود را در فیلم‌هایشان اعمال کنند ولی در سینماداری که کمی عام‌تر است به نظرم نباید این فرامین ذهنی را اعمال کنند.