نیکولاس باربر: خواست و میل کارگردان در پوشش بسیاری از مشکلات مرتبط، تحسین برانگیز است و در مجموع، مجیدی این کار را با مهارت فوق العاده و جلب رضایت جمعی انجام داده است.
به گزارش فارس، پس از نمایش فیلم «خورشید» ساخته «مجید مجیدی» در جشنواره فیلم ونیز، منتقدان در رسانه اهی معتبر سینمایی دست به قلم شدند و از این فیلم که با عنوان «Sun Children» («بچه های خورشید» که اشاره ای ضمنی به «بچه های آسمان» است) به ونیز رفته، مطلب نوشتند. مجید مجیدی با فیلم «خورشید» در جشنواره ونیز حضور پیدا کرده است. فیلم او در جشنواره نمایش داده شد و با استقبالی کم نظیر مواجه شد به گونه ای که تعدادی از منتقدان مطرح جهانی سینما فیلم او را از بخت های کسب شیر طلای امسال عنوان کردند. به دنبال اکران فیلم «خورشید» نشست خبری عوامل فیلم برگزار شد که سخنان مجیدی در مورد دخالت آمریکا در امور منطقه خاورمیانه نیز به نوبه خود در رسانه ها خبرساز شد. اغلب منتقدان مطرح جهان نظرات مثبتی نسبت به فیلم «خورشید» داشتند از جمله «نیکولاس باربر» منتقد معروف «ایندی وایر» که در ادامه مشروح سخنان وی در مورد فیلم «خورشید» را به نقل و برگردان از سایت «ایندی وایر» می خوانیم:
مجید مجیدی تیتراژ فیلم جدید خود را به ۱۵۲ میلیون کودک مجبور به کار کودکان تقدیم می کند. فیلم یک آمار مهم و هشدار دهنده و آگاهی دهنده است، اما لزوماً نباید توقع داشته باشید یک ساعت و نیم شما را سرخوش و سرگرم کند.

در حقیقت، «خورشید» (یا بچه های خورشید) کاملاً هیجان انگیز است و روایتی ترکیبی دیکنزی، سوسیالیست-واقع گرایانه از کودکان فقر در تهران را با یک فیلم محرّک، دور از ذهن و یک درام خوش نیت، درآمیخته است. در این فیلم معلمی مهربان و خوش قلب حضور دارد که هنرپیشه اش شبیه رابین ویلیامز در فیلم های آمریکایی دهه ۱۹۸۰ بازی می کند.
«بچه های آسمان» مجیدی اولین فیلم ایرانی بود که در سال ۱۹۹۹ نامزد اسکار بهترین فیلم خارجی زبان شد (آن سال «زندگی زیباست» از روبرتو بنینی برنده شد).

«بچه های خورشید» که برنده جایزه برتر جشنواره بین المللی فیلم فجر تهران در ماه فوریه بود، می تواند شرایط موفقیت های مشابهی چون فیلم «بچه های آسمان» داشته باشد.
قهرمان فیلم علی (روح الله زمانی) ۱۲ ساله است، یک بزن در روی ماهر است که با سه دوست صمیمی خود در خیابان های شلوغ شهر می دود.

هنرپیشه های جوان این فیلم همه با پیش زمینه هایی از زندگی در فقر با شخصیت های زمخت برخودارند و هرچند بیشتر از حد معمول دارای انرژی مورد نیاز برای اینچنین بازی هایی هستند با این وجود بازی هایشان کاملا با فیلم همخوانی دارد.
در صحنه های اولیه فیلم پسران در حال پرسه زدن در پارکینگ اتومبیل های لوکس دیده می شوند. یکی از کارهای آن ها سرقت لاستیک ماشین های لوکس است و از طریق فروش آن ها امرار معاش می کنند.

والدین آنها یا مرده اند یا در زندان هستند یا در غیر این صورت غایب هستند. مادر علی (طناز طباطبایی، ستاره ایرانی که تمام بازی او را خوابیدن بیهوش در تختخواب تشکیل می دهد) در بیمارستان روانی بستری شده و پسرش خانه ای ندارد که او را به خانه بیاورد.
تنها امید علی، هاشم است. او یک خلافکار کفترباز است (با بازی علی نصیریان) که به علی قول می دهد که در قبال یک کار کوچک، به او جایی برای زندگی بدهد.

هاشم می گوید گنجی در زیر یک قبرستان وجود دارد که تنها راه رسیدن به آن حفر یک تونل در زیرزمین مدرسه «خورشید» است.

تمام کاری که علی و دوستانش باید انجام دهند ثبت نام در مدرسه است و آنها می توانند سری به زیرزمین بزنند، در امتداد تونل بروند و گنج را بازیابی کنند.

قسمت غم انگیز این است که علی این کار را یک معامله فوق العاده سخاوتمندانه می داند.
صحنه ای که دار و دسته پسران برای تحصیل به معلم (با بازی علی غابشی) التماس می کنند و معلم آنها را بیرون می اندازد، نوعی از کنایه و طنز است که مجیدی در فیلم از آن بهره برده است.

آن ها خوش شانسی می آورند، یک معلم خوش تیپ، نجیب، آقای رافی (با بازی جواد عزتی)، از اشتیاق آنها بسیار راضی است و به آنها فرصتی می دهد.
اعتماد او موجه است. یکی از این پسران همکلاسی های خود را با مهارت های فوتبالی اش حیرت زده می کند ( و علی از شرط بندی روی او پول جمع می کند)، و دیگری در برش کاشی ها برای پر کردن شکاف ها تجربه و مهارت دارد.

اما ، علی در هیاهوی مدرسه، دزدکی از کلاسها می رود تا به یافتن گنج دشوار خود بپردازد، کاری که معلوم می شود نه فقط قدم زدن در یک تونل ، بلکه حفاری در عمق زمین و کندن سنگ و سخره است.
کسانی که «claustrophobic» یا ترس شدید از مکان های بسته را دارند نباید خیال دیدن این فیلم را به خود راه بدهند.

مجیدی و همکار فیلمنامه نویسش «نیما جاویدی» طرح های خود را در این فیلم پیوسته ادامه داده اند. یکی از این پسران یک مهاجر افغان است که اگر به دردسر بیفتد به اردوگاه پناهندگان اعزام می شود.
خواهر باهوش و سرسخت او (صحنه دزدیدن شامیلا شیرزاد، نقطه عطف بهترین بازی در این فیلم است) می داند که در صورت کشف نقشه خطرناک پسران، او بسیار متحمل رنج خواهد شد.

و اینجا سرنوشت «مدرسه خورشید» برای بچه های خیابانی و کودکان کار، موسسه ای بسیار شلوغ و کم بودجه که برای صدها بچه موقعیتی فراهم کرده که برای اولین بار در زندگی شان طعم مراقبت و ثبات را بچشند اما هر لحظه ممکن است بسته شود اگر رئیس مدرسه نتواند خیّران را برای پرداخت اجاره اش ترغیب نکند!

داستانک های بسیار زیادی در این فیلم هست که همه آن ها در لا به لای این فیلم ۹۹ دقیقه ای گنجانده شده اند.

خواست و میل کارگردان در پوشش بسیاری از مشکلات مرتبط، تحسین برانگیز است و در مجموع، مجیدی این کار را با مهارت فوق العاده و جلب رضایت جمعی انجام داده است.
اما برخی از وقایع به طور ناگهانی به میان می آیند به طوری که بینندگان از دقیق متوجه نمی شود چه اتفاقی رخ داده است، بنابراین فیلم نیاز به تدوین مجدد دارد. و به شخصیت های خاص فرصت داده نشده تا کلیشه های احساسی گذشته را بسط دهند.
آنچه که همیشه به شدت روشن است، اعتقاد مجیدی است که بسیاری از کودکان به خاطر غفلت و یا بهره کشی و سوء استفاده بزرگسالان، در موقعیت و شرایطی بسیار دشوار به سر می برند.

و آنچه که در این فیلم فراموش ناشدنی است، چهره خسته و اشک آلود علی است که در دخمه ای تاریک و مرطوب و در گل و لای خطرناک بیل می زند تا به گنجی برسد که شاید هیچگاه او را از این زندگی نرهاند.