فرهاد قائمیان*
بازیگری، دنیایی پیچیده است، گاه پرشکوه و گاهی هراس‌آور. هزارتویی که شاید تنها یک بازیگر یا شیفته بازیگری که بخشی از زندگی خود را با این حرفه گذرانده متوجه دشواری‌هایش باشد.

بازیگری می‌تواند تو را از خودت دور کند، می‌تواند تو را مجنون و مفتون کرده و پس از آنکه بهار کوتاه مدت شهرت و محبوبیت گذشت، به گوشه‌ای تبعید کند. تنها و دور از هیاهویی که در جانت رسوخ کرده است.

در میان بازیگران، تعدادی اندک بی‌توجه به ماهیت این حرفه حضور پرقدرتشان را بر این بازی تحمیل می‌کنند. در سینما و تئاتر ایران، ستارگانی از این دست درخشیده‌اند، محترم و باوقار، نجیب و هنرمند. جمشید هاشم‌پور یکی از آنهاست. بازیگری توانا، با صدایی گرم، لحنی دلنشین و چشمانی زلال. بازیگری بااخلاق که سال‌های متمادی حضورش در عرصه بازیگری، غباری بر گوهر وجودی‌اش ننشانده. همچنان متواضع، شیفته تجربه کردن، آموختن و هنوز مردمی.

بازیگری محبوب، بسیار محبوب. نه تنها برای یک نسل. نه برای آنان که در دهه هفتاد فیلم‌هایش را روی پرده می دیدند، حتی برای جوانانی که امروز کمتر اقبال دیدنش روی پرده سینما را دارند، اما حضور غافلگیرکننده اش در پرده آخر، هیوا (رسول ملاقلی پور، ۱۳۷۷) ، قارچ سمی (رسول ملاقلی پور، ۱۳۸۰) و درخشش در مزرعه پدری (رسول ملاقلی پور، ۱۳۸۳) را از نو درک می کنند، با نقش آفرینی شیرینش در مادر (علی حاتمی، ۱۳۶۸) می شناسندش و به او دل می‌سپارند.

بسیار خوش‌اقبال بودم که در هیوا، سفر به فردا (محمدحسین حقیقی، ۱۳۸۰) و قارچ سمی کنارش بودم و بسیار از او آموختم. از اخلاق و برخورد حرفه‌ای و شخصیت محترم و آداب دان او فراتر از بازیگری و همکاری یاد گرفتم. از تلاشی که برای اجرای درست نقش داشت و همراهی‌اش با بازیگر مقابل، درس گرفتم.

آقای جمشید هاشم پور، بازیگری است برازنده، سالم و باهوش. بازیگری است بی حاشیه که سینما را زندگی می‌کند و درگیر گرداب هایش نمی شود. حضوری بیش از پنجاه سال در سینمای ایران داشته و انبوهی فیلم پرفروش در کارنامه دارد، با کارگردان ها و بازیگرانی از نسل‌های مختلف کار کرده، در مقطعی ستاره ای بوده که فروش فیلم‌هایش چرخ این سینما را چرخانده. اما انعطاف در بازیگری هنوز در او وجود دارد، تکراری نشده و با نقش‌های تازه قابلیت‌هایش را دوباره به رخ کشیده است.

بعضی بازیگران جوهری دارند که آنان را همیشه در اوج نگه می دارد. مهم نیست چند ساله اند، هر سال چند فیلم بازی می کنند یا چه تعداد جایزه نصیبشان شده. مهم این است در هر نقش قابل قبول اند و در بعضی آثارشان درخشان و به یادماندنی. آقای جمشید هاشم‌پور، دومان از نفس افتاده قارچ سمی، جمال خوش قد و قامت مادر، زینال بندری جذاب تاراج (ایرج قادری، ۱۳۶۳)، ابوعون مسافر ری (داود میرباقری، ۱۳۷۹) ، آقا رحیم باصفای هیوا شما و نقش‌هایتان تا همیشه در دل ما می‌مانید. برقرار باشید.
*بازیگر سینما