۱- ابتدا از تمام همکاران سینمایی و موسیقی‌ام عذر خواهی میکنم،عکس هم تزئینی است و هیچ مناسبتی ندارد!

۲- بیانیه آبان را امضا نکردم. برای اعتراض نیازی برای لابه‌لای جمع قاطی شدن ندارم.از این بیانیه ها هزار‌تا دیده‌ام مخصوصا دم انتخابات.

۳- الحمدلله مسائل مالیاتی حل شد و بده بستان و زور‌آزمایی فرهنگ و قدرت به سرانجام رسید،خدا را شکر،ما که درآمدی نداشتیم حاضر بودیم مالیات هم بدهیم در سال مگر چقدر درآمد داریم کل در‌آمد یک سال من اندازه‌ یک شب دورهمی تان نمیشود.خوش به حال دوستانی که برای هر کار دستمزدشان چند میلیارد است.خدا بیشتر کند.انشالله

۴- البته که روزگار سیاه است و همه غمگین فقط سئوال این است تمام این مدت که پست ها و استوری ها به تبلیغات و جشن تولد و آلودگی هوا گذشت حالا که خود تلویزیون و همه شروع به اعتراض کردند ناگهان آبان سیاه ایران مد شد؟ چرا ایران را سیاه میکنیم،سیاه خود ماییم،سیاه‌کار خود ماییم. دولت‌ها می‌روند و می‌آیند چیزی که عوض نمی‌شود حال مردم است. خدا را شکر شخصا تا به حال به کسی رای ندادم،آنها که دادند و خود را هم جر دادند الان بیانیه می‌نویسند؟!عجبا،عزیز سیاه‌کار خود ماییم.
۵- در صفحه ت اعتراض میکنی اما یک و نیم میلیارد دستمزد برای ده روز میگیری و الان هم از دست شوخی زشت شهروند البرزی با کودکی که در سطل زباله انداختند گله میکنی؟الان آن شهروند را دستگیر کردند احتمالا کارش با کرام الکاتبین است نمی‌خواهید کمپین برای آزادی‌اش ترتیب دهید؟

هموطن عزیزم سیاه خود ماییم،سیاه‌کار خود ماییم که در زندگی روزمره در رفتار اجتماعی،در حفظ حق شهروندی دیگران یک لحظه هم با خودمان روراست نیستیم، این اعتراضات و بیانیه‌های ظاهری و عوام‌فریب لیاقت خودمان است.
اعتراض مدنی مختص جوامع مدنی‌ است، اعتراض مدنی در توتالیتاریزم یعنی بده بستان که در غیر اینصورت اصلا اجازه نخواهند داد نفس بکشی.

دوست عزیزی که همزمان هم با ایران اینترنشنال و من‌وتو مصاحبه میکنی بعدش هم با تلویزیون داخل، دوازده میلیارد با شهرداری قرارداد میبندی حق نداری بیانیه در مورد مردم بدهی.

ایران اگر سیاه است تو سپیدش کن،شما که عاشق کلید بودی احتمالا اکنون فهمیده‌ای سوراخ کلید کجا بود،دقیقا کجا بود.

ایران اگر سراسر سیاه و ویران شود باز مردم اینجا هستند شما که پاسپورتت آماده‌ است برو. اینجا هوا هم نباشد من خفگی را با جان می‌پذیرم.
جداگانه می‌نویسم بی هیچ همراهی که اگر گناهی، جرمی مرتکب شده‌ام خدای نکرده شخص دیگری با من مجازات نشود.