انحصارگرایی اکران در تمام سال‌های اخیر باعث شده است تا سینما را حتی در بدترین وضعیت متعلق به عده‌ای زالوصفت کند.
به گزارش تسنیم، تا قبل از راه‌اندازی سینما آنلاین و طرح قرعه‌کشی سینمایی که به مربوط به روزهای قبل از شیوع بیماری کویید ۱۹ بود، داشتن پروانه نمایش برای تهیه‌کننده که بتواند فیلم سینمایی خود در بهترین سانس نمایش دهد، شوخی بود. او باید در کنار پروانه نمایش پروانه رفاقت، ارتباط و لابی‌گری با دفاتر پخش و سرگروه‌های سینمایی را نیز در کیف خود همراهش نگه می‌داشت.
سرمایه‌گذاری که سرمایه خود را به فیلمی کمدی آورده است در گفت‌وگوی کوتاه خود گفت «زمانی که دنبال دفتر پخش برای اکران فیلم می‌گشتیم، به سراغ یکی از بزرگ‌ترین دفاتر پخش دولتی رفتیم. بعد از آنکه فیلم را دادیم از طرف دفتر مذکور به ما پاسخ شفاف ندادند و فهمیدم که اقبال زیادی به فیلم ندارند.
سپس تلاش کردیم تا با یکی از بهترین دفاتر پخش خصوصی ملاقات کنیم که به ما گفتند آقای «ع.س» فیلم شما را دیده‌اند و خیلی موافق نیستند. برای ما سؤال شده بود که ما که فیلم را برای ایشان نبردیم تا تماشا کنند پس چگونه درباره فیلم نظر دارند که منشی وی گفت ایشان فیلم را در همان دفتر پخش دولتی که اشاره شد دیده‌اند! برای من سؤال شده بود که این چه سینمای مافیایی است که حتی یک نفر آدم که این‌قدر متمول است می‌تواند تا دفتر دولتی نیز نفوذ کند تا چرخه رقابت در اکران و پخش را زودتر از باقی به نفع خود مصادره کند یا تغییر دهد؟

بعد از آنکه اخباری مبنی بر قرعه‌کشی اکران‌های سینمایی منتشر شد امید این رفت که این طرح بتواند این صورت زشت و طماعانه را برای همیشه از بین ببرد. اما کرونا اجازه اکران به فیلم‌ها را در سینما نداد و این روال باعث شد تا این شیوه جدید فرصت آزمون و خطای خود را از دست بدهد.

اما بعد از عید دو شیوه جدید اکران یعنی «سینما آنلاین» و «سینما ماشین» معادلات مافیای سینمایی کشور را به هم ریخت و باعث شدند تا فرضیه احتمال اکران‌های بدون قرعه‌کشی بعد از تعطیلی سینماها به دلیل تراکم و ترافیک بالای فیلم‌ها از اساس دچار تغییراتی شود. حالا چه قرعه‌کشی در راه باشد و چه خیر این دو شیوه تازه‌کار و نوی سینمای ایران میدان رقابت را می‌توانند عادلانه‌تر کنند و انحصار را از دست مافیای پخش و اکران بگیرند.

البته این موضوع به معنای رفع انحصار کامل در سینمای کشور نیست چه می‌تواند انحصار را در بخش رسانه‌های مجازی یا حتی سینما ماشین به شکل‌های متفاوتی ایجاد کند. از همین رو سازمان سینمایی باید برای طراحی این شیوه و از بین بردن خلأها و مشکلات آن از همین ابتدا فکر کند.

همان‌طور که در برخی از محافل سینمایی گفته شده است که همان مدیر پخش حالا که دیده است شرایط دلخواه او نیست، حتی به سراغ راه‌اندازی یک VOD هم رفته است تا دفتر پخش و سینمای خود را از فیزیکی به مجازی منتقل کند.کما اینکه یکی از سرمایه‌گذاران بسیار متمول، به تازگی تمام سهام و امتیاز یکی از رسانه‌های بسیار کاربردی که قابلیت برنامه‌هایی مانند جابجایی پول، چت، و پخش فیلم و سریال را دارد، خریده است.

درباره طرح دیگر نیز اوضاع چندان متفاوت نخواهد بود. گزارشی که به تازگی از سینما ماشین منتشر شده است می‌گوید که نزدیک به ۱۰۰ میلیون فروش بلیط سینمایی برای هر سانس ۱۶۰ ماشین (۲ نفر بیننده) با بلیط ۴۰ هزار تومانی رقم بدی برای آغاز این طرح نیست. بنابراین این طرح نیز به‌زودی رنگ و بوی مافیایی خود را به چشم خواهد دید. بنابراین غول‌های پول‌پرستی که خون فرهنگ و هنر را می‌مکند نه تنها کوچک‌تر نخواهند شد که بزرگ‌تر و وحشتناک‌تر از گذشته به کار خود ادامه می‌دهند.

تصور خوب و شیرین اکران همزمان سینماها، نمایش خانگی سینما آنلاین و نمایش خیابانی سینما ماشین زمانی میسر خواهد بود که این فضا برای همه فعالان اقتصادی-فرهنگی به صورت یکسان فراهم شود.

دیروز گزارشی از طرف تعدادی سینماگر خطاب به سازمان سینمایی مبنی بر اعتراض به بندهایی در نظام‌نامه اکران منتشر شد. گزارشی که البته باور آن به دلیل ارتباط خوب و محکم بسیاری از صاحبان امضا با تهیه‌کنندگان و سینمادران و مدیران پخش سخت است. به نظر می‌رسد که به زودی باید گلایه‌نامه‌ای دیگر از طرف تعدادی سینماگر، فعال فرهنگی، استارت‌آپ‌ها و صاحبان VOD نیز درباره ابراز ناراحتی از دست‌های آلوده و قدرتمند در حوزه سینما آنلاین و سینماماشین به مسئولین رده بالای نظام منتشر شود.

پس تصور ناراحتی و عصبانیت مافیای اکران از وضعیت نمایشی جدید نه تنها غلط است بلکه آنان افق‌های جدیدی برای جولان خود در دشت پهناور سینمای ایران می‌بینند.