در حالی که اوضاع فعلی سینمای ایران متاثر از فراگیری ویروس کرونا و برخی تصمیم‌های شتابزده مدیریت دولتی شکل مخاطره‌آمیزی پیدا کرده است، بحث جابجایی مدیریت سینما هم بر چالش‌های موجود اقزوده است.
حسین انتظامی رییس فعلی سازمان سینمایی که انتخابش در ابتدا حرف و حدیث‌های مختلفی را به وجود آوردِ گویا این روزها به شکل جدی به فکر ترک پست خود در وزارت ارشاد افتاده است و از قرار معلوم به زودی چمدان‌های سفر را بسته و راهی اروپا خواهد شد.
پستی که برای حسین انتظامی در نظر گرفته شده، مسئولیت رایزنی فرهنگی در سفارت ایران در اتریش است.
نکته قابل تاملی که در مورد مدیریت این مدیر (بیشتر مطبوعاتی) مطرح است، تعدد مسئولیت او در مناصب انتخابی و انتصابی از جمله عضویتش در هیات نظارت بر مطبوعات است. برخی از این مشاغل، برخلاف پست‌های انتصابی انتظامی، تابع رای‌گیری‌ست که مشخصا مسئولیتش در هیات نظارت بر مطبوعات در این دسته قرار می‌گیرد.
صرف نظر از مسایل مربوط به این مشاغل فعلی انتظامی، آنچه که برای اهالی سینمایی مهم است بحث جانشینی او در مقام ریاست سازمان سینمایی‌ و این که چه فردی روی صندلی این سازمان خواهد نشست.
نام افراد زیادی به عنوان گزینه ریاست سینمایی مطرح شده است؛ از محمد احسانی مدیر فعلی شبکه تلویزیونی نسیم و مدیر پیشین نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی تا رمضانعلی حیدری خلیلی و محمدمهدی طباطبایی‌تژاد و علیرضا تابش از مدیران فعلی سازمان سینمایی.
از میان افراد نامبرده هنوز نام هیچ یک به عنوان گزینه نهایی مطرح نشده. خودداری برخی از گزینه‌، از جمله امتناع محمد احسانی در پذیرش این پست با توجه به یک سال باقیمانده از عمر دوره دولت روحانی قابل قبول است؛ چرا که برای انجام کارهای راهبردی در سازمان سینمایی یک‌سال باقی‌مانده زمان و مدت کوتاهی وجود دارد.
به اعتقاد خیلی‌ها قبول این پست در شرایط فعلی یک نوع خودکشی مدیریتی و از میان رفتن بخت‌های مدیریتی‌شان در دولت‌ آینده محسوب می‌شود!
البته در میان این بحران انتخاب، کسانی نیز هستند که به دلیل ناامیدی از حضور در مقامات سینمایی در دولت‌ آینده، گویا مشتاق هستند از این مدت یک ساله مانده به پایان عمر دولت حسن روحانی برای کارنامه مدیریتی‌شان، عنوان دیگری هم درج کنند!
به هر حال رایزنی‌ها به احتمال زیاد در یکی دو هقته آینده به پایان خواهد رسید و فرد انتخابی به عنوان مسئول سازمان سینمایی در ساختمان بهارستان مستقر خواهد شد اما باید به این نکته اساسی توجه داشت که راهکارهای حل مشکلات پنهان و آشکار سینمای ایران، تغییرات مدیریتی با شیوه‌های معمول دولت فعلی نیست چرا که مدیریت بعدی مسلما امانت‌دار سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های مدیریت فعلی خواهد شد!
همه می‌دانیم که مشکل جای دیگری‌ست!