یک مستندساز می‌گوید: مدیریت فرهنگی که هر سال گروه‌های زیادی را برای ساخت فیلم از پیاده‌روی اربعین اعزام می‌کند باید به جای تولید فیلم‌های آبدوغ‌خیاری کیفیت را بالا ببرد تا پولی که خرج می‌شود به نتیجه برسد.‌

وحید چاوش که چند سالی است از پیاده‌روی اربعین مستند تهیه‌ می‌کند، در گفت‌وگویی درباره اینکه امسال با توجه به شرایط کرونایی چه برنامه‌ای را مدنظر دارد؟ توضیح داد: امسال قسمت نشد که مشرف شوم. گرچه ایده‌هایی دارم ولی واقعیت این است که فکر می‌کنم پیش از این، سال‌ها مسیر کربلا بسته بود و کسانی را سراغ دارم که یک عمر در حسرت زیارت حرم حضرت سیدالشهدا (ع) بودند. در این ۱۰ سال من بارها مشرف شدم و از امام حسین (ع) بسیار ممنونم. حال یک سال هم بگویند نیا، به چشم. می‌پذیرم. مهم قلب آدم است. مگر آن‌هایی که از نزدیک به زیارت نرفته‌اند اعتقاد نداشته‌اند؟ به همین دلیل خیلی به دنبال این نبودم که بخاطر کرونا امسال هم حتما بروم و با این حال و هوا، کاری را تولید کنم. 

سازنده مستندهای «یادداشت‌های یک پیاده»، «قصه‌های ناخوانده» و «صبحی که نزدیک است» در ادامه درباره اینکه چرا بیشتر آثاری که در حوزه مذهبی و دینی ساخته می‌شوند کیفیت خوبی به لحاظ ساختاری و محتوایی برای ماندگاری و جذب مخاطب ندارند؟ بیان کرد: در این باره معتقدم باید مقوله اربعین و آنچه در قلب مردم می‌گذرد را بشناسیم. بعضی‌ از ما ممکن است وقتی به جایی می‌رسیم یا مثلاً به دانشگاه می‌رویم و چیزی یاد می‌گیریم فکر کنیم آداب و سنت‌هایمان چندان ارزشی ندارند و باید به فرهنگ دیگری رجوع کنیم و این به نظرم یک درد است، چرا که بعضی دوستان فکر می‌کنند از عالم هنر خیلی سردرمی‌آورند و روشنفکری این است که خود را از مردم جدا کنند آن هم در حالی که از مردم خواهی و عدالت خواهی دم می‌زنند و همین افراد در آثار (مناسبتی) خود از آیین مردم در محرم حرفی نمی‌زنند، یعنی معمولا به مقولاتی مثل اربعین  نزدیک نمی‌شوند و اگر هم نزدیک شوند نگاهشان کاملاً توریستی و از بالاست، حتی زاویه دوربین و ورود و خروج آن‌ها یه ماجرا هم با پلان‌های بالا و دور است درواقع قاطی مردم نیستند. نتیجه آن، فیلم‌ها توریستی است که انگار از منظر قوم شناسی جماعتی را نشان می‌دهد.

وی ادامه داد: در سوی دیگر طیفی هستند که اتفاقاً خیلی به این مقوله (اربعین) علاقه مندند، اما سواد بصری لازم برای این کار را ندارند. آن‌ها یک دوربین دست خود می‌گیرند در حالی که هنوز سینما و حرکت دوربین را نمی‌شناسند و می‌گویند برویم از اربعین فیلم بسازیم. همین‌ها اگر بخواهند درباره مقوله دیگری خارج از موضوع سیدالشهداء و اربعین فیلم بسازد کلی تحقیق می‌کنند، اما به این مقوله که می‌رسند، می‌گوید امام حسین خودش کمک می‌کند، امام حسین خودش حل می‌کند، یعنی کلاً فکر و انرژی و غیرت را برای انجام چنین کاری کنار می‌گذارد و هر آنچه وظیفه خودشان است را حواله می دهند به عنایت امام حسین. انگار نعوذبالله حضرت سیدالشهداء خادم ماست و باید کاری کند که ما فیلم بسازیم در حالی که ماجرا برعکس است و این وظیفه ماست که برای چنین خدمتی کار درست را فرا بگیریم و خدمتکاری خود را درست انجام دهیم. بنابراین چنین تفکری سبب می‌شود کارهایی که در حوزه مقوله‌های مذهبی ساخته می‌شوند پایه و بنیان اساس درست و حسابی نداشته باشند.

چاوش تاکید کرد: البته این‌ها بدان معنا نیست که در هر دو طیف هیچ اثر خوبی وجود ندارد، اتفاقا هست ولی در حد استثنا.

او بیان کرد:‌ برای حل این مسئله، مدیریت فرهنگی باید ورود کند، جدیت به خرج دهد و فیلم‌های آبدوغ خیاری را تولید نکند. باید کیفیت را بالا ببرند و به دنبال کمیت نباشند. آن مدیری که بالا نشسته و گاهی خودش سواد بصری لازم را برای تولید چنین آثاری ندارد معمولا همین‌ها را می‌پسندد چون هزینه می‌کند و ۱۵۰ گروه را به اربعین میفرستد و می‌گوید بالاخره یک چیزی از میان آن‌ها در می‌آید، همین می شود که کلی فیلم دارید ولی هیچکدام را نمی‌توانید ببینید. در حالی که اگر مدیریت فرهنگی فهم فرهنگی داشته باشد، کسانی را که برای این کار متخصص باشند می‌فرستد و از آن‌ها یک اثر با کیفیت می‌خواهد تا هزینه‌ای که صرف کرده به نتیجه برسد. بنابراین فکر می‌کنم بیش از هر کسی مدیریت مسائل فرهنگی است که باید در این زمینه زیر سوال برود.