گریه مادر و خواهر بازیگر سینما به‌خاطر شبکه آموزشی شاد!

فرشته حسینی، بازیگر افغانستانی، که در سینمای ایران فعالیت دارد، در پستی اینستاگرامی، نسبت به نوع برخورد با مهاجران قانونی در ایران گلایه کرد. او این پیام را پس از آن‌که خواهر دانش‌آموزش به دلیل نداشتن سیم‌کارت از درس خواندن در شبکه شاد بازمانده و گریه کرده بود، منتشر کرد.

فرشته حسینی، بازیگر سینمای ایران که اصالت افغانستانی دارد، دیروز (چهارشنبه ۲۱ آبان) در اینستاگرام خود، متنی اعتراضی را نسبت به محدودیت‌ها برای مهاجران خارجی در ایران منتشر کرد.

او در این پست خود نوشته است:

«امروز صبح وقتی خواهر کوچکم نتوانست در مدرسه آنلاین شرکت کند، مادرم متوجه می‌شود که مشکلی برای سیم‌کارتش پیش آمده، به مخابرات می‌رود و مشکل را می‌گوید و طبق معمول به مادرم می‌گویند صاحب سیم‌کارت باید بیاید!
حالا این صاحب سیم‌کارت، فردی است که زمانی قادر به خرید سیم‌کارت بوده و برای مادرم سیم‌کارت خریداری کرده است، چون مادر من خودش نمی‌تواند سیم کارت بخرد، برای این‌که مدارک اقامتی‌اش کارت آمایش است و حالا هم صاحب سیم‌کارت در دسترس نیست.
کارت آمایش، کارتی است که افغان‌هایی که به صورت قانونی، تاکید می‌کنم قانونی در ایران زندگی می‌کنند، در اختیار دارند.
پس مشکل سیم کارت مادرم را حل نمی‌کنند و به او سیم کارت جدید هم نمی‌فروشند، مادرم با من تماس گرفت و گفت امروز روز خیلی بدی داشتم، زهرا نتوانست درس یاد بگیرد و همه امروز را گریه کرد، گفت من هم امروز در مخابرات گریه کردم چون هیچ کار دیگری نتوانستم بکنم.
من اینجا می‌نویسم چون مسئولی را نمی‌شناسم که بروم پیشش و گله و شکایت کنم، اما اینجا می‌نویسم بلکه مسئول یا مسئولانی دیدند.
آقا یا خانم مسئول، خانواده من، مادر من، به صورت کاملا قانونی و با مدارکی که خود شما هر سال برای تمدیدش مبالغ نه چندان کمی را دریافت می‌کنید، در این کشور زندگی می‌کنند، پس چرا حق خرید سیم‌کارت ندارند؟
چرا خواهر من در کشوری که در آن به‌دنیا آمده، نباید بتواند با آرامش خاطر درس بخواند و هر روز نگران چیزی باشد؟
آقای یا خانم مسئول، بهتر است بدانید که خواهر من، حتی فرق نژاد را نمی‌داند و فارسی ایرانی صحبت می‌کند پس اگر گریه می‌کند، فقط برای این است که می‌خواهد درس بخواند.
من در اینجا می‌نویسم و از شما و از هرکسی که کاری از او ساخته است، درخواست می‌کنم که به این مسئله رسیدگی کند.
من ۲۳ سال پیش در این کشور به دنیا آمدم و اینجا بزرگ شدم و به اینجا، به خیابان‌ها و آدم‌هایش احساس تعلق خاطر دارم.
پس تکلیف ما را مشخص کنید، اگر مدارک قانونی داریم و قانونی زندگی می‌کنیم که خب این مشکلات چیست؟ اگر این مدارک از نظر شما ناکارآمد است که خب فکری برای مدارک کنید.
من منتظر پاسخی هستم از طرف هر مسئولی.