سینمای کشور طی نیمه اول سال ۹۹ با چالش‌های فراوانی روبرو بوده است، بروز و شیوع بیماری کرونا از اسفند ماه سال گذشته چرخ تولید و اکران در سینما را به طور کامل متوقف کرد و به اذعان بسیاری از کارشناسان ضربه طولانی مدتی را بر بدنه این هنر وارد کرد.

به گزارش رسیده، سینمای کشور علنا بهار سال ۹۹ را به واسطه تعطیلات طولانی مدت از دست داد، بنا به تاییدیه ستاد ملی مبارزه با کرونا سینما‌ها اجازه بازگشایی از اول تیر ماه سال جاری را پیدا کردند، بسیاری پیش بینی می‌کردند دوری چهار ماهه مخاطبان از سالن سینما می‌تواند دلیلی برای بازگشت مخاطب به سالن باشد.

بازگشایی سینما‌ها با وجود اکران دو فیلم موفق جشنواره فیلم فجر «شنای پروانه»، «خوب بد جلف: ارتش سری» در دو ژانر کمدی و اجتماعی هم نتوانست باعث حضور مخاطبان در سالن شود، آن‌ها که همچنان از ابتلا به بیماری کرونا واهمه داشتند با عدم حضور در سینما‌ها باعث شدند تا این دو فیلم هم به راحتی شکست مالی را تجربه کنند.

حال تابستان سینما در حال پایان است، نزدیک به سه ماه از بازگشایی سینما‌ها گذشته و مجموع فروش تمامی فیلم‌های سه ماه اخیر به اندازه یک ماه بازگشایی اولیه سال گذشته نبوده است، اکثریت آثار حاضر در چرخه اکران فروشی کمتر از ۱۰۰ میلیون تومان را تجربه کرده اند و علنا کارگردانان و آثار مطرح از اکران منصرف شده اند.

در این بین سازمان سینمایی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هنوز راهکار قابل قبولی را برای بازگشت مخاطبان به سینما نداشته است، شورای صنفی نمایش از اکران فیلم‌های جذاب خبر می‌دهد، اما به واقع فیلمی که بتواند این جریان را تغییر دهد در چرخه اکران دیده نمی‌شود.

سینمای کرونا زده به پاییز نزدیک می‌شود، همزمانی ماه مهر با شروع دوباره مدارس و همچنین تعطیلات ماه صفر باعث شده تا از همان ابتدا آینده خوبی در انتظار سینمای پاییزه نباشد، از سویی هنوز هیچ اثر برتری برای اکران، اعلام آمادگی نکرده است.

نکته عجیب آنجاست که با وجود نبود عرصه پخش و اکران تولیدات سینمایی چند ماهی است که شروع به کار کرده اند، بسیاری از تهیه کنندگان که در این دوران ورشکست شده بودند همچنان کار می‌کنند، اما در نقطه روبرو روند پخش هنوز با معضلات فراوانی روبرو است.

از طرفی برگزاری سی و نهمین جشنواره فیلم فجر همچنان در هاله‌ای از ابهام است، فراخوان این جشنواره که به صورت متدوال تا پایان تابستان منتشر شده بود، انتشار نیافته و مدیران سینمایی هم هیچ پاسخی در قبال برگزاری و عدم برگزاری آن نمی‌دهند. مشخص نیست که در صورت عدم برگزاری جشنواره فیلم فجر تعداد بالای تولیدات دو ماه اخیر برای چه مقصدی فعالیت می‌کنند.

بدون شک برگزار نشدن جشنواره فیلم فجر در سال جاری می‌تواند بزرگترین ضربه بر بدنه سینمای کشور باشد، ضربه‌ای که شاید تا سال‌ها نتوان آن را جبران کرد، در این میان معلوم نیست که مسئولین سینمایی چرا تا این حد سکوت کرده اند، چرا هیچ برنامه ریزی بلند مدتی برای سینمای کرونا زده اعمال نشده است.

شاید در ماه‌های ابتدایی بیماری کرونا همه حق می‌دادند که برنامه ریزی در اتفاقی این چنین کمی سخت و زمان بر است، اما حالا و بعد از گذشت نزدیک به هفت ماه انتظار می‌رود که مسئولین سینمایی به یک جمع بندی برای اداره امور رسیده باشند، اتفاقی که متاسفانه هنوز در پایه‌های اصلی اداره این هنر دیده نمی‌شود.

سینمای کشور طی ماه‌های گذشته تنها شاهد اقدامات شتاب زده و بی برنامه بوده است، اقداماتی همچون اکران آنلاین و سینما ماشین که بسیار سریع با شکست روبرو شدند، پدیده اکران هم با پخش آثاری کم کیفیت روبرو بوده است، باید دید این بی برنامگی آیا گریبان جشنواره فیلم فجر را هم خواهد گرفت یا خیر.