سی و هشتمین جشنواره ملی فیلم فجر با سه فیلم اجتماعی و تلخ «سه کام حبس»، «قصیده گاو سفید» و «عامه پسند» آغاز به کار کرد.

به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا، سی و هشتمین جشنواره ملی فیلم فجر با حاشیه های بسیاری که پیش از آغاز خود به همراه داشت، شروع شد و در اولین روز از فجر ۳۸ در سینمای پردیس ملت، سه فیلم «سه کام حبس»، «قصیده گاو سفید» و «عامه پسند» به ترتیب به نمایش درآمدند و نشست های مطبوعاتی آن ها نیز با حضور عوامل و اصحاب رسانه برگزار شد.

سی و هشتمین دوره از جشنواره ملی فیلم فجر در پردیس ملت کار خود را با نمایش فیلم برادران سالور آغاز کرد. فیلمی که با محدودیت سنی +۱۲ مواجه شد و ساسان سالور نیز اعتقاد داشت که این اتفاق می تواند باعث ریزش مخاطبان فیلم «سه کام حبس» شود.

«سه کام حبس» به کارگردانی سامان سالور و تهیه کنندگی ساسان سالور قصه ای اجتماعی دارد که در آن به مساله اعتیاد و عواقب خانمان سوزی که می تواند در پی داشته باشد می پردازد.
مساله اعتیاد جزو موضوعاتی است که پیش از سالور خیلی ها درباره آن فیلم ساخته اند و قطعا بعد از این هم باز به سراغ آن خواهند رفت.

هرچند که سامان سالور در نشست بعد از فیلم با صراحت مساله اقتباس آزاد از چند فیلم را رد کرد اما سکانس ها و رگه هایی در فیلم وجود دارد که این امر را در ذهن مخاطب یاد آور می شود که بعضی از صحنه ها را قبلا دیده است که به عنوان مثال می توان به شسته شدن محسن تنابنده و یادآوری فیلم «جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی اشاره کرد.

«سه کام حبس» می خواهد آینه ای از جامعه خود باشد اما با حضور کنش های چفت نشده و درست در کنار هم قرار نگرفته، تا حدی موفق به انجام این کار نمی شود. نکته دیگر زوج تنابنده و ایزدیار است که برای اولین بار روبروی هم قرار گرفته اند. هرچند که از پس نشان دادن یک زوج با مولفه های مورد نظر کارگردان برآمده اند اما هرکدام از این دو بازیگر ذکر شده در تکرار نقش های گذشته خود و معجونی از بازی های پیشین خود هستند. بازی بازیگران دیگر هم آنقدر به چشم نمی آید که بتوان درباره آن صحبت کرد. از متین ستوده که به گفته خودش به خاطر دوستی با کارگردان و همسرش کار را پذیرفته است تا خود سمیرا حسینی پور و…

دومین فیلم به نمایش درآمده در پردیس سینمایی ملت، فیلم «قصیده گاو سفید» به کارگردانی بهتاش صناعی ها و تهیه کنندگی غلامرضا موسوی بود.

ایده اصلی فیلم جذاب و پر کشش بود و می توانست مخاطب را با خود همراه کند اما در نهایت خستگی را برای مخاطب به همراه داشت. این فیلم به موضوع اعدام اشتباهی یک فرد می پردازد که قاضی ای که به اشتباه رای اعدام را صادر کرده است به دنبال جبران اشتباه خود به خانواده آن مرحوم (همسر و دختر بچه اش) نزدیک می شود و در ادامه حوادثی برای خودش نیز اتفاق می افتد.

در قسمت ابتدایی فیلم مریم مقدم به طور کامل از پس نقش خود برآمده و آن را به درستی ایفا کرده است اما از یک جایی به بعد همانند خود فیلم بازی او نیز رها می شود و فروغ یک سوم ابتدایی کار را دیگر نمی بینیم.

بازیگران دیگر این فیلم نیز بازی قابل ذکر و شاهکاری از خود نمایش نداده اند و در حد معمولی به شخصیت پردازی کاراکتر خود پرداخته اند. فیلم از یک جایی زبانش می شکند و بدون هیچ نشانی «آقای اسفندیاری» از سکانسی به سکانس بعدی «رضا» می شود و صمیمیت فوران می کند.

و اما به عنوان نکته پایان، «قصیده گاو سفید» با تمام بالا و پایین ها و معایب و محاسن خود می توانست با یک پایان بندی درست حداقل مخاطب را با حس بهتری از سالن بدرقه کند. ای کاش دو سکانس پایانی یعنی شام خوردن کاراکتر زن و مرد و نشستن زن و دختر روی صندلی اتوبوس را نمی دیدیم و فیلم در همان جا با تماس برادر شوهر تمام می شد و یا بعد از برگشتن قاضی که برای خرید آب به دکه رفته بود با خالی بودن ماشین مواجه می شدیم و یا حتی بعد از راه افتادن ماشین و قطره اشکی که از چشمان زن می ریزد فیلم به پایان می رسید.

سومین فیلم روز اول از سی و هشتمین جشنواره ملی فیلم فجر در پردیس سینمایی ملت، سومین فیلم از تریلوژی سهیل بیرقی بعد از «من» و «عرق سرد» بود.

«عامه پسند» عنوان فیلم سهیل بیرقی است که در ادامه نگاه او به زنان جامعه شکل گرفته است و در ادامه قهرمان های فیلمش یعنی لیلا حاتمی و باران کوثری این بار همراه با فاطمه معتمدآریا خواهیم بود. فیلم درباره مادری مسن است که برخلاف عرف و معیارهای جامعه زندگی می کند و نشان دهنده این موضوع است که اگر فردی نسبت به جامعه و معیارهای آن رفتار عامه پسندی نداشته باشد طرد می شود و روزگار بر وفق مرادش نخواهد بود. این که در فیلم به غیر از میلاد با بازی هوتن شکیبا مرد دیگری را نمی بینیم و مخاطب مقابل شخصیت زن اصلی فیلم قرار می گیرد و می تواند تماما خود را در مقابل او ببیند و با واکنش های او مواجه شود نقطه مثبتی است اما در کنار این اتفاق شلخته بودن روایت فیلم نتوانسته در پیشبرد قصه آن همراه باشد و آن تجربه گراییِ زیاده خواه که بیرقی در نشست فیلم از آن حرف زد نتوانسته است بار مثبتی بر فیلم باشد.

هرچند موضوعیت و اصل قصه با دو فیلم قبلی بیرقی متفاوت است اما شاید بتوان «عامه پسند» را فیلم ضعیف تری در مقایسه با کارهای خود بیرقی دانست. در انتها از نکات مثبت این فیلم نیز می توان به موسیقی به اندازه و درست کریستف رضاعی و تصویربرداری کاملا در خدمت فیلم و قصه روایت شده، حسین جعفریان اشاره کرد.